ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ့ သက္ရွိသတၱ၀ါေတြ အားလံုးထဲမွာ လူသားဆိုတာအသိဥာဏ္ျမင့္အျမင့္မားဆံုး နဲ႔ အျမင့္မားဆံုးစိတ္ခံစားမႈ နားလည္ႏိုင္မႈ စဥ္းစားႏိုင္မႈစြမ္းရည္တို႔ကို ပိုင္ဆိုင္ထားၾကသူေတြပါ။
လူသားေတြဟာ ေမြးကင္းစကေလးငယ္ဘ၀ကတည္းကစျပီးေ
ဦးေႏွာက္ကစဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္မႈ
သူ႔ကုိ အၾကိမ္ၾကိမ္ေပ်ာ္ေစခဲ့ရင္ေတာ့ အဲဒီလူကုိႏွလံုးသားကစြဲေနေအာင္ မွတ္ထားတက္ပါတယ္။ ဦးေႏွာက္ ကပဲမွတ္တာမဟုတ္လားလို႔ေတာ့ ေမးစရာရွိပါတယ္။ အကယ္၍ ဦးေႏွာက္ကခ်ည္းပဲ
မွတ္သားမႈကုိ ျပဳလုပ္ရိုးမွန္ရင္ အတိတ္ဘ၀ကုိျပန္လည္မွတ္မိသူဆိုတာ ရွိလာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ထိုသူရဲ႕အတိ
အတိတ္ဘ၀နဲ႔ယွဥ္ျပီးေျပာရင္ ေ၀းေနပါဦးမယ္။ ဥပမာ ကိုယ့္ကိုအျမဲစာနာနားလည္ေပးတက္
ဂရုစိုက္တက္တဲ့ ကုိယ့္ကုိေမတၱာဂရုနာနဲ႔အျမဲဆက္
လွမ္းျမင္လိုက္ကတဲကကုိ စိတ္ထဲမွာေပ်ာ္သြားပါတယ္။ အဲလိုေပ်ာ္သြားဖို႔ကို ဦးေႏွာက္ထဲက သူဘယ္လိုကိုယ့္ကိုေႏြးေထြးစြာ
အလိုလိုကိုခံစားမွတ္သားထားျပီး
မႈကိုခံစားမိမွာပါ။ ဦးေႏွာက္ဆိုတာကလဲ မွတ္သားမႈပိုင္းနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ တကယ့္အေရးပါတဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္
ေမ့မရတဲ့ေန႔စြဲေလးေတြအေၾကာင္းကိ
အမွတ္မထင္ေရကုသိုလ္
ခပ္ငယ္ငယ္ကေလးဘ၀ကပါ...သံုးတန္း(
အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္ေပးမထြက္ျခင္းေၾ
က်န္းမာေရးသိပ္ခ်ဴခ်ာတာေလ။ မိဘဆိုေတာ့လဲ စိုးရိမ္လြန္တာေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ပဲ သူမ်ားကေလးေတြ ကစားတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ နီမိုေလးက အျမဲတမ္း အိမ္ထဲကေနအျပင္က ိုျမင္ေလာက္တဲ့ေ
ဘယ္သူေတြဘယ္လို ကစားေနၾကမလဲ ေငးၾကည့္ေနခ်ိန္ေပါ့။
အခ်ိန္က ေန႔လည္ခင္းလဲျဖစ္ ေနကလဲျပင္းေတာ့ ကေလးေတြေတာ့ ေစာ့ကစားမေနပါဘူး။ မၾကာမၾကာေတာ့ မုန္႔သည္ေတြ ျဖတ္သြားလိုက္ လူေတြလာလိုက္နဲ႔ ျဖတ္သြားျဖတ္လာရွိပါတယ္္။ လမ္းမၾကီးကေျခာက္ကပ္ေနေတာ့ သိပ္ကိုပ်င္းစရာေကာင္းေနပါတယ္။ နီမိုေလးငယ္ငယ္က
မေကာင္းတဲ့အက်င့္ဆိုး တစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ့ ေစ်းမ၀ယ္ပဲ ေစ်းသယ္ကိုေခၚျပီးရင္ မျမင္ေအာင္ပုန္းေနျခင္းပါပဲ။ အိမ္ထဲမွာထိုင္ေနရင္း လမ္းဘက္ကိုေငး။ ေစ်းသည္လာရင္ေခၚပါတယ္။ အဲဒါအရမ္းရီရျပီးေပ်ာ္စရာေကာင္း
ေငးေနတုန္း လာေနက်မုန္႔သည္အေဒၚၾကီး အသံကိုၾကားရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ျခံထဲကိုေျပးဆင္း။ ေရကန္နားမွာပုန္းရင္း မုန္္႔သည္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္ပါတယ္။
ေခါင္းေပၚရြက္ေရာင္းတဲ့ ေစ်းသည္တို႔ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ အသံပဲၾကားျပီး လူမျမင္ရေသးပါဘူး။ လူကိုျမင္ရခ်ိန္မွာေတာ့နီမိုေလး ၀မ္းသားအားရနဲ႔
"ဒိန္ခ်ဥ္..............လာပါဦး
ဦးေႏွာက္ကစဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္မႈ
သူ႔ကုိ အၾကိမ္ၾကိမ္ေပ်ာ္ေစခဲ့ရင္ေတာ့ အဲဒီလူကုိႏွလံုးသားကစြဲေနေအာင္ မွတ္ထားတက္ပါတယ္။ ဦးေႏွာက္ ကပဲမွတ္တာမဟုတ္လားလို႔ေတာ့ ေမးစရာရွိပါတယ္။ အကယ္၍ ဦးေႏွာက္ကခ်ည္းပဲ
မွတ္သားမႈကုိ ျပဳလုပ္ရိုးမွန္ရင္ အတိတ္ဘ၀ကုိျပန္လည္မွတ္မိသူဆိုတာ ရွိလာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ထိုသူရဲ႕အတိ
အတိတ္ဘ၀နဲ႔ယွဥ္ျပီးေျပာရင္ ေ၀းေနပါဦးမယ္။ ဥပမာ ကိုယ့္ကိုအျမဲစာနာနားလည္ေပးတက္
ဂရုစိုက္တက္တဲ့ ကုိယ့္ကုိေမတၱာဂရုနာနဲ႔အျမဲဆက္
လွမ္းျမင္လိုက္ကတဲကကုိ စိတ္ထဲမွာေပ်ာ္သြားပါတယ္။ အဲလိုေပ်ာ္သြားဖို႔ကို ဦးေႏွာက္ထဲက သူဘယ္လိုကိုယ့္ကိုေႏြးေထြးစြာ
အလိုလိုကိုခံစားမွတ္သားထားျပီး
မႈကိုခံစားမိမွာပါ။ ဦးေႏွာက္ဆိုတာကလဲ မွတ္သားမႈပိုင္းနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ တကယ့္အေရးပါတဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္
ေမ့မရတဲ့ေန႔စြဲေလးေတြအေၾကာင္းကိ
အမွတ္မထင္ေရကုသိုလ္
ခပ္ငယ္ငယ္ကေလးဘ၀ကပါ...သံုးတန္း(
အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္ေပးမထြက္ျခင္းေၾ
က်န္းမာေရးသိပ္ခ်ဴခ်ာတာေလ။ မိဘဆိုေတာ့လဲ စိုးရိမ္လြန္တာေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ပဲ သူမ်ားကေလးေတြ ကစားတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ နီမိုေလးက အျမဲတမ္း အိမ္ထဲကေနအျပင္က ိုျမင္ေလာက္တဲ့ေ
ဘယ္သူေတြဘယ္လို ကစားေနၾကမလဲ ေငးၾကည့္ေနခ်ိန္ေပါ့။
အခ်ိန္က ေန႔လည္ခင္းလဲျဖစ္ ေနကလဲျပင္းေတာ့ ကေလးေတြေတာ့ ေစာ့ကစားမေနပါဘူး။ မၾကာမၾကာေတာ့ မုန္႔သည္ေတြ ျဖတ္သြားလိုက္ လူေတြလာလိုက္နဲ႔ ျဖတ္သြားျဖတ္လာရွိပါတယ္္။ လမ္းမၾကီးကေျခာက္ကပ္ေနေတာ့ သိပ္ကိုပ်င္းစရာေကာင္းေနပါတယ္။ နီမိုေလးငယ္ငယ္က
မေကာင္းတဲ့အက်င့္ဆိုး တစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ့ ေစ်းမ၀ယ္ပဲ ေစ်းသယ္ကိုေခၚျပီးရင္ မျမင္ေအာင္ပုန္းေနျခင္းပါပဲ။ အိမ္ထဲမွာထိုင္ေနရင္း လမ္းဘက္ကိုေငး။ ေစ်းသည္လာရင္ေခၚပါတယ္။ အဲဒါအရမ္းရီရျပီးေပ်ာ္စရာေကာင္း
ေငးေနတုန္း လာေနက်မုန္႔သည္အေဒၚၾကီး အသံကိုၾကားရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ျခံထဲကိုေျပးဆင္း။ ေရကန္နားမွာပုန္းရင္း မုန္္႔သည္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္ပါတယ္။
ေခါင္းေပၚရြက္ေရာင္းတဲ့ ေစ်းသည္တို႔ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ အသံပဲၾကားျပီး လူမျမင္ရေသးပါဘူး။ လူကိုျမင္ရခ်ိန္မွာေတာ့နီမိုေလး ၀မ္းသားအားရနဲ႔
"ဒိန္ခ်ဥ္..............လာပါဦး
ေယာင္ေပေယာင္ေ
"ဦးေလး ေရဆာေနလားဟင္..."လို႔
ေမးေတာ့ သနားစရာဦးေလးၾကီးက ကဗ်ာကရာေခါင္းညိတ္ျပပါတယ္။
သူ႔ၾကည့္ရတာ အေတာ္ေလးကို ေရဆာေနတဲ့ပံုရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔နီမိုေလးက
သူ႔ၾကည့္ရတာ အေတာ္ေလးကို ေရဆာေနတဲ့ပံုရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔နီမိုေလးက
"ဒီမွာဦးေလးၾကီးအတြက္ သမီးေရယူလာတယ္....ေရေသာက္ေနာ္..
ေရဗူးကို လွမ္းေပးလိုက္ပါတယ္။
ေရဗူးကို လွမ္းေပးလိုက္ပါတယ္။
သနားစရာဦးေလးၾကီးကေရကို အငမ္းမရေသာက္ပါတယ္။ နီမိုေလးက
"ေျဖးေျဖးေသာက္ပါ ဦးေလးရဲ႕ ကုန္ရင္ သမီးထပ္ျဖည့္ေပးအံုးမယ္...ျပီးေတာ့ မုန္႔လဲစားေနာ္...ဦးေလးတြက္သမီ
"ဦးေလးအရမ္းကို ေရဆာေနတာ...ဟိုဘက္လမ္းကအိမ္တစ္
ေမာင္းထုတ္တယ္...အဲဒါနဲ႔...ဦးေ
အဲဒီခ်ိန္မွာပဲ ေမေမရဲ႕ေခၚသံၾကားလို႔
"ဦးေလးအရမ္းကို ေရဆာေနတာ...ဟိုဘက္လမ္းကအိမ္တစ္
ေမာင္းထုတ္တယ္...အဲဒါနဲ႔...ဦးေ
အဲဒီခ်ိန္မွာပဲ ေမေမရဲ႕ေခၚသံၾကားလို႔
"ဦးေလး...သမီးသြားေတာ့မယ္ေနာ္.
သနားစရာဦးေလးလက္ထဲကို ငါးဆယ္တန္ေလးရြက္ အတင္းထိုးထည့္ကာ အေမ့ရဲ႕ဟစ္ေဟာ့ကို နားမဆင္ရမီအိမ္ကိုေရာက္ေအာင္ သုတ္ေျခတင္ရေတာ့တာေပါ့။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေမေမ့ကိုျပန္ေျပာျပပါတယ္။ ေမေမက အျပင္ထြက္ျပီးလိုက္ၾကည့္ပါတယ္။သနားစရာဦးေလးကိုေတာ့ မေတြ႔ေတာ့
"သူဘာလို႔ေျခမရွိေတာ့တာလဲ...သူ႔ေဆြမ်ိဳးေတြကေရာ...ဘာလို႔ပစ္
ျပီးေတာ့နီမိုေလး အရမ္းကိုေက်နပ္ ပီတိျဖစ္မိပါတယ္။ နီမိုေလးအမွတ္မထင္လွဴလိုက္တဲ့ေ
အလွဴခံပုဂိၢဳလ္ တကယ္လိုအပ္ေနခ်ိန္မွာ လိုအပ္ေနတဲ့အရာကုိ လွဴလိုက္ရတဲ့အတြက္ ခံစားရတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈပီတိဟာ ေမ့မရတဲ့အမွတ္တရတစ္ခုအျဖစ္ႏွလံုးသားထဲကို စီးေမ်ာ၀င္ေရာက္လုိ႔သြားပါေတာ့
ေမတၱာျဖင့္ နီမိုေလး
အလွဴခံပုဂိၢဳလ္ တကယ္လိုအပ္ေနခ်ိန္မွာ လိုအပ္ေနတဲ့အရာကုိ လွဴလိုက္ရတဲ့အတြက္ ခံစားရတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈပီတိဟာ ေမ့မရတဲ့အမွတ္တရတစ္ခုအျဖစ္ႏွလံုးသားထဲကို စီးေမ်ာ၀င္ေရာက္လုိ႔သြားပါေတာ့
ေမတၱာျဖင့္ နီမိုေလး
(ေပးပို႕ေပးတဲ အမ နီမိုေလး ကိုကၽြန္ေတာ္ ၿငိမ္ခ်မ္း က ေက်ဇူး အရမ္းတင္ပါတယ္လို႕ေျပာၾကားရင္း ေနာက္ဆက္လက္ေရးသားမဲ့ စာမ်ားကိုေမွ်ာ္.......)
0 comments:
Post a Comment